ایدز و HIV چیست؟ (انجام آزمایش ایدز در آزمایشگاه شمال تهران)

سندرم نقص ایمنی اکتسابی (ایدز) یک بیماری مزمن و بالقوه تهدید کننده زندگی است که توسط ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) ایجاد می شود. با آسیب رساندن به سیستم ایمنی بدن، HIV در توانایی بدن شما برای مبارزه با عفونت و بیماری اختلال ایجاد می کند.
HIV یک عفونت مقاربتی (STI) است. همچنین می تواند از طریق تماس با خون آلوده و استفاده غیرقانونی از مواد مخدر تزریقی یا استفاده از سوزن های مشترک سرایت کند. همچنین می تواند در دوران بارداری، زایمان یا شیردهی از مادر به کودک سرایت کند. بدون دارو، ممکن است سالها طول بکشد تا اچ آی وی سیستم ایمنی شما را ضعیف کند تا جایی که شما به ایدز مبتلا شوید.
هیچ درمانی برای HIV/AIDS وجود ندارد، اما داروها می توانند عفونت را کنترل کرده و از پیشرفت بیماری جلوگیری کنند. درمان‌های ضد ویروسی برای اچ‌آی‌وی مرگ و میر ناشی از ایدز را در سراسر جهان کاهش داده است و سازمان‌های بین‌المللی در حال تلاش برای افزایش دسترسی به اقدامات پیشگیری و درمان در کشورهای فقیر از منابع هستند. شما می توانید برای انجام آزمایش تشخیص ایدز به آزمایشگاه شمال تهران مراجعه کنید.

علائم ایدز و HIV چیست؟

علائم HIV و ایدز بسته به مرحله عفونت متفاوت است.
عفونت اولیه (اچ آی وی حاد)
برخی از افراد آلوده به HIV در عرض ۲ تا ۴ هفته پس از ورود ویروس به بدن دچار بیماری شبیه آنفولانزا می شوند. این بیماری که به عنوان عفونت اولیه (حاد) HIV شناخته می شود، ممکن است چند هفته طول بکشد.
علائم و نشانه های احتمالی عبارتند از:
تب
سردرد
دردهای عضلانی و درد مفاصل
کهیر
گلو درد و زخم های دردناک دهان
غدد لنفاوی متورم، عمدتاً روی گردن
اسهال
کاهش وزن
سرفه کردن
عرق شبانه
این علائم می توانند آنقدر خفیف باشند که حتی ممکن است متوجه آنها نشوید. با این حال در این زمان، مقدار ویروس در جریان خون شما (بار ویروسی) بسیار زیاد است.
عفونت نهفته بالینی (HIV مزمن)
در این مرحله از عفونت، HIV هنوز در بدن و در گلبول های سفید وجود دارد. با این حال، بسیاری از افراد ممکن است در این مدت هیچ علامت یا عفونتی نداشته باشند. اگر درمان ضد رتروویروسی (ART) دریافت می کنید، این مرحله می تواند سال ها طول بکشد. برخی افراد خیلی زودتر دچار بیماری شدیدتر می شوند.
عفونت علامت دار HIV
همانطور که ویروس به تکثیر و تخریب سلول های ایمنی شما ادامه می دهد – سلول های بدن شما که به مبارزه با میکروب ها کمک می کنند – ممکن است دچار عفونت های خفیف یا علائم و نشانه های مزمن مانند:
تب
خستگی
غدد لنفاوی متورم – اغلب یکی از اولین علائم عفونت HIV است
اسهال
کاهش وزن
عفونت قارچی دهان (برفک دهان)
زونا (هرپس زوستر)
پنومونی

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟

اگر فکر می کنید ممکن است به HIV آلوده شده باشید یا در خطر ابتلا به این ویروس هستید، در اسرع وقت به یک پزشک متخصص مراجعه کنید.

علائم HIV در مردان چیست؟

علائم HIV از فردی به فرد دیگر متفاوت است، اما در مردان و زنان مشابه است. این علائم می توانند بیایند و بروند یا به تدریج بدتر شوند. اگر فردی در معرض HIV قرار گرفته باشد، ممکن است در معرض سایر عفونت های مقاربتی (STIs) نیز قرار گرفته باشد. این علائم شامل:

سوزاک
کلامیدیا
سیفلیس
تریکومونیازیس
مردان ممکن است بیشتر از زنان متوجه علائم بیماری های مقاربتی مانند زخم در ناحیه تناسلی خود شوند. با این حال، مردان معمولاً به اندازه زنان به دنبال مراقبت های پزشکی نیستند.

علائم HIV در زنان چیست؟

در بیشتر موارد، علائم HIV در مردان و زنان مشابه است. با این حال، علائمی که آنها به طور کلی تجربه می کنند ممکن است بر اساس خطرات متفاوتی که مردان و زنان در صورت ابتلا به HIV با آن مواجه هستند، متفاوت باشد.
هم مردان و هم زنان مبتلا به HIV در معرض افزایش خطر ابتلا به بیماری های مقاربتی هستند. با این حال، زنان ممکن است کمتر از مردان متوجه لکه های کوچک یا سایر تغییرات در اندام تناسلی خود شوند.
علاوه بر این، زنان مبتلا به HIV در معرض خطر ابتلا به موارد زیر هستند:
عفونت های قارچی مکرر واژن
سایر عفونت های واژن، از جمله واژینوز باکتریایی
بیماری التهابی لگن (PID)
چرخه قاعدگی نامنظم
ویروس پاپیلومای انسانی (HPV)، که می تواند باعث زگیل تناسلی و منجر به سرطان دهانه رحم شود
در حالی که به علائم HIV مربوط نمی شود، خطر دیگری برای زنان مبتلا به HIV این است که این ویروس می تواند در دوران بارداری به نوزاد منتقل شود. با این حال، درمان ضد رتروویروسی در دوران بارداری بی خطر در نظر گرفته می شود.

زنانی که تحت درمان ضد رتروویروسی قرار می‌گیرند در معرض خطر بسیار پایینی برای انتقال اچ‌آی‌وی به جنین خود در دوران بارداری و زایمان هستند. شیردهی در زنان مبتلا به HIV نیز تحت تأثیر قرار می گیرد. این ویروس می تواند از طریق شیر مادر به نوزاد منتقل شود.
در مکان‌هایی که شیر خشک در دسترس و ایمن است، توصیه می‌شود که زنان مبتلا به HIV به نوزادان خود شیر ندهند. برای این زنان استفاده از شیر خشک توصیه می شود.

پیشرفت به سمت ایدز

دسترسی به درمان های ضد ویروسی بهتر به طور چشمگیری مرگ و میر ناشی از ایدز را در سراسر جهان کاهش داده است، حتی در کشورهای فقیر. به لطف این درمان‌های نجات بخش، امروزه اکثر افراد مبتلا به HIV در جهان به ایدز مبتلا نمی‌شوند. اچ‌آی‌وی بدون درمان معمولاً طی ۸ تا ۱۰ سال به ایدز تبدیل می‌شود.

هنگامی که ایدز رخ می دهد، سیستم ایمنی بدن شما به شدت آسیب دیده است. احتمال ابتلا به بیماری هایی که معمولاً در فردی با سیستم ایمنی سالم باعث بیماری نمی شوند، بیشتر است. به این موارد عفونت های فرصت طلب یا سرطان های فرصت طلب می گویند.
علائم و نشانه های برخی از این عفونت ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:
عرق می کند
لرز
تب مکرر
اسهال مزمن
غدد لنفاوی متورم
لکه های سفید مداوم یا ضایعات غیر معمول روی زبان یا در دهان شما
خستگی مداوم و غیر قابل توضیح
ضعف
کاهش وزن
بثورات یا برجستگی های پوستی

علل ایجاد HIV چیست؟

HIV گونه ای از ویروس است که می تواند به شامپانزه های آفریقایی منتقل شود. دانشمندان گمان می‌کنند که ویروس نقص ایمنی میش (SIV) از شامپانزه‌ها به انسان منتقل شده است، زمانی که مردم گوشت شامپانزه حاوی این ویروس را مصرف کردند. زمانی که ویروس وارد جمعیت انسانی شد، به چیزی که ما اکنون به عنوان HIV می شناسیم جهش یافت. این احتمالاً در دهه ۱۹۲۰ رخ داده است.
اچ آی وی طی چندین دهه از فردی به فرد دیگر در سراسر آفریقا سرایت کرد. در نهایت، ویروس به سایر نقاط جهان مهاجرت کرد. دانشمندان اولین بار در سال ۱۹۵۹ HIV را در نمونه خون انسان کشف کردند. تصور می‌شود که HIV از دهه ۱۹۷۰ در ایالات متحده وجود داشته است، اما تا دهه ۱۹۸۰ به آگاهی عمومی نرسید.
HIV سلول‌های CD4 T را از بین می‌برد – گلبول‌های سفید خون که نقش مهمی در کمک به بدن در مبارزه با بیماری دارند. هرچه سلول های CD4 T کمتری داشته باشید، سیستم ایمنی بدن شما ضعیف تر می شود.

چگونه HIV به ایدز تبدیل می شود؟

شما می توانید سال ها قبل از اینکه به ایدز تبدیل شود، عفونت HIV داشته باشید، با علائم کم یا بدون علائم. ایدز زمانی تشخیص داده می‌شود که تعداد سلول‌های CD4 T به زیر ۲۰۰ کاهش یابد یا دچار یک عارضه تعریف‌کننده ایدز، مانند عفونت جدی یا سرطان باشید.

نحوه انتشار HIV چگونه است؟

برای آلوده شدن به HIV، خون آلوده، مایع منی یا ترشحات واژن باید وارد بدن شما شود. این می تواند از چند طریق اتفاق بیفتد:
داشتن رابطه جنسی . در صورت داشتن رابطه جنسی واژینال، مقعدی یا دهانی با شریک آلوده ای که خون، مایع منی یا ترشحات واژن وارد بدن شما می شود، ممکن است مبتلا شوید. این ویروس می‌تواند از طریق زخم‌های دهان یا پارگی‌های کوچک که گاهی در رکتوم یا واژن در حین فعالیت جنسی ایجاد می‌شود، وارد بدن شما شود.
استفاده از سوزن های مشترک . به اشتراک گذاشتن لوازم تزریقی آلوده به مواد مخدر (سوزن و سرنگ) شما را در معرض خطر بالای HIV و سایر بیماری های عفونی مانند هپاتیت قرار می دهد.
انتقال خون . در برخی موارد، ویروس ممکن است از طریق انتقال خون منتقل شود. بیمارستان‌ها و بانک‌های خون منبع خون را برای HIV بررسی می‌کنند، بنابراین این خطر در ایالات متحده و سایر کشورهای با درآمد متوسط بالا بسیار ناچیز است. این خطر ممکن است در کشورهای کم درآمدی که قادر به غربالگری تمام خون های اهدایی نیستند، بیشتر باشد.
دوران بارداری یا زایمان یا از طریق شیردهی . مادران آلوده می توانند ویروس را به نوزادان خود منتقل کنند. مادرانی که HIV مثبت هستند و در دوران بارداری برای عفونت تحت درمان قرار می گیرند، می توانند به طور قابل توجهی خطر را برای نوزادان خود کاهش دهند.

چگونه HIV منتشر نمی شود؟

شما نمی توانید از طریق تماس معمولی به HIV مبتلا شوید. این بدان معناست که شما نمی توانید با در آغوش گرفتن، بوسیدن، رقصیدن یا دست دادن با فردی که مبتلا به عفونت است، به اچ آی وی یا ایدز مبتلا شوید. همچنین HIV از طریق هوا، آب یا نیش حشرات منتقل نمی شود.

عوامل خطر ایدز و HIV چیست؟

هر کس در هر سن، نژاد، جنس یا گرایش جنسی ممکن است به HIV/AIDS آلوده شود. با این حال، اگر: رابطه جنسی محافظت نشده داشته باشید. هر بار که رابطه جنسی دارید از کاندوم جدید لاتکس یا پلی اورتان استفاده کنید. رابطه مقعدی از رابطه جنسی واژینال خطرناک تر است. اگر چندین شریک جنسی داشته باشید، خطر ابتلا به HIV افزایش می یابد.
STI داشته باشید. بسیاری از بیماری های مقاربتی باعث ایجاد زخم های باز در ناحیه تناسلی شما می شوند. این زخم ها به عنوان دری برای ورود HIV به بدن شما عمل می کنند.
از داروهای تزریقی غیرمجاز استفاده کنید. افرادی که از داروهای تزریقی غیرقانونی استفاده می کنند، اغلب از سوزن و سرنگ مشترک استفاده می کنند که باعث می شود آنها در معرض قطرات خون دیگران قرار بگیرند.

عوارض ایدز و HIV چیست؟

عفونت HIV سیستم ایمنی بدن شما را تضعیف می کند و احتمال ابتلا به بسیاری از عفونت ها و انواع خاصی از سرطان را افزایش می دهد.
عفونت های مشترک HIV/AIDS
پنوموسیستیس پنومونی (PCP). این عفونت قارچی می تواند باعث بیماری شدید شود. اگرچه با درمان های فعلی برای HIV/AIDS به میزان قابل توجهی کاهش یافته است، اما در جهان PCP همچنان شایع ترین علت ذات الریه در افراد آلوده به HIV است.
کاندیدیازیس (برفک دهان). کاندیدیازیس یک عفونت شایع مرتبط با HIV است. این باعث التهاب و یک پوشش ضخیم و سفید روی دهان، زبان، مری یا واژن می شود.
سل (TB). سل یک عفونت فرصت طلب شایع مرتبط با HIV است. در سراسر جهان، سل عامل اصلی مرگ و میر در میان افراد مبتلا به ایدز است. به دلیل استفاده گسترده از داروهای HIV، در ایالات متحده کمتر رایج است.
سیتومگالوویروس. این ویروس رایج تبخال به مایعات بدن مانند بزاق، خون، ادرار، مایع منی و شیر مادر منتقل می شود. یک سیستم ایمنی سالم ویروس را غیرفعال می کند و در بدن شما خفته باقی می ماند. اگر سیستم ایمنی بدن شما ضعیف شود، ویروس دوباره ظاهر می شود – و باعث آسیب به چشم ها، دستگاه گوارش، ریه ها یا سایر اندام های شما می شود.
مننژیت کریپتوکوکی. مننژیت التهاب غشاء و مایع اطراف مغز و نخاع شما (مننژ) است. مننژیت کریپتوکوکی یک عفونت شایع سیستم عصبی مرکزی مرتبط با HIV است که توسط قارچ موجود در خاک ایجاد می شود.
توکسوپلاسموز. این عفونت بالقوه کشنده توسط توکسوپلاسما گوندی ایجاد می شود، یک انگل که عمدتا توسط گربه ها پخش می شود. گربه‌های آلوده انگل‌ها را در مدفوع خود دفع می‌کنند که ممکن است به سایر حیوانات و انسان‌ها سرایت کند. توکسوپلاسموز می تواند باعث بیماری قلبی شود و زمانی که به مغز سرایت کند، تشنج رخ می دهد.

سرطان های مشترک HIV/AIDS چیست؟

لنفوم. این سرطان از گلبول های سفید شروع می شود. شایع ترین علامت اولیه، تورم بدون درد غدد لنفاوی در گردن، زیر بغل یا کشاله ران است.
سارکوم کاپوزی. تومور دیواره رگ های خونی، سارکوم کاپوزی معمولاً به صورت ضایعات صورتی، قرمز یا بنفش روی پوست و دهان ظاهر می شود. در افرادی که پوست تیره‌ تری دارند، ضایعات ممکن است قهوه‌ای تیره یا سیاه به نظر برسند. سارکوم کاپوزی می تواند اندام های داخلی از جمله دستگاه گوارش و ریه ها را نیز تحت تاثیر قرار دهد.
سرطان های مرتبط با HPV. اینها سرطان های ناشی از عفونت ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) هستند. آنها شامل سرطان مقعد، دهان و دهانه رحم هستند.

سایر عوارض ایدز و HIV چیست؟

سندرم هدر رفتن HIV/AIDS درمان نشده. می تواند باعث کاهش وزن قابل توجهی شود که اغلب با اسهال، ضعف مزمن و تب همراه است.
عوارض عصبی. HIV می تواند علائم عصبی مانند گیجی، فراموشی، افسردگی، اضطراب و مشکل در راه رفتن را ایجاد کند. اختلالات عصبی-شناختی مرتبط با HIV (HAND) می تواند از علائم خفیف تغییرات رفتاری و کاهش عملکرد ذهنی تا زوال عقل شدید که باعث ضعف و ناتوانی در عملکرد می شود متغیر باشد.
بیماری کلیوی. نفروپاتی مرتبط با HIV (HIVAN) التهاب فیلترهای ریز کلیه است که مایعات اضافی و مواد زائد را از خون شما خارج می کند و به ادرار شما منتقل می کند. اغلب افراد سیاه پوست یا اسپانیایی تبار را تحت تاثیر قرار می دهد.
بیماری کبد. بیماری کبد نیز یک عارضه مهم است، به ویژه در افرادی که هپاتیت B یا هپاتیت C نیز دارند.

چگونه از ایدز و HIV جلوگیری کنیم؟

هیچ واکسنی برای جلوگیری از عفونت HIV و هیچ درمانی برای HIV/AIDS وجود ندارد. اما شما می توانید از خود و دیگران در برابر عفونت محافظت کنید.
برای کمک به جلوگیری از گسترش HIV:
پروفیلاکسی قبل از مواجهه (PrEP) را در نظر بگیرید. داروهای خوراکی ترکیبی امتریسیتابین به همراه تنوفوویر دیزوپروکسیل فومارات (Truvada) و امتریسیتابین به همراه تنوفوویر آلافنامید فومارات (Descovy) می توانند خطر ابتلا به عفونت HIV را در افراد در معرض خطر بسیار بالا کاهش دهند. طبق گفته مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری، PrEP می تواند خطر ابتلا به HIV را از رابطه جنسی تا حدود ۹۹٪ و از مصرف مواد مخدر تزریقی را حداقل تا ۷۴٪ کاهش دهد.
FDA اخیراً کابوتگراویر (Apretude) را تأیید کرده است، اولین PrEP تزریقی برای کاهش خطر ابتلا به عفونت HIV مقاربتی در افراد در معرض خطر بسیار بالا. تزریق توسط یک پزشک متخصص انجام می شود. پس از دو تزریق ماهانه اول، کابوتگراویر هر دو ماه یکبار تزریق می شود. تزریق یک گزینه به جای قرص PrEP روزانه است.
پزشک شما این داروها را برای پیشگیری از اچ آی وی تنها در صورتی تجویز می کند که قبلاً به عفونت HIV مبتلا نشده باشید. قبل از شروع هر گونه PrEP به آزمایش HIV نیاز دارید. سپس آزمایش باید هر سه ماه یکبار برای قرص ها یا قبل از هر تزریق تا زمانی که PrEP مصرف می کنید، انجام شود. پزشک شما همچنین عملکرد کلیه شما را قبل از تجویز Truvada آزمایش می کند و هر ۶ تا ۱۲ ماه به آزمایش آن ادامه می دهد. سایر آزمایشات منظم نیز ممکن است مورد نیاز باشد.
شما باید فرم قرص را هر روز مصرف کنید یا برنامه تزریق کابوتگراویر را به دقت دنبال کنید. آنها از سایر بیماری های مقاربتی جلوگیری نمی کنند، بنابراین شما همچنان باید رابطه جنسی ایمن داشته باشید. اگر هپاتیت B دارید، قبل از شروع درمان باید توسط یک متخصص بیماری های عفونی یا کبد مورد ارزیابی قرار بگیرید.

از درمان به عنوان پیشگیری (TasP) استفاده کنید. اگر با HIV زندگی می کنید، مصرف داروهای HIV می تواند شریک زندگی شما را از آلوده شدن به ویروس جلوگیری کند. اگر مطمئن شوید که بار ویروسی شما غیرقابل تشخیص است – آزمایش خون هیچ ویروسی را نشان نمی دهد – ویروس را از طریق رابطه جنسی به دیگران منتقل نمی کنید. استفاده از TasP به این معنی است که داروی خود را دقیقاً طبق دستور مصرف کنید و معاینات منظم را انجام دهید.
اگر در معرض HIV قرار گرفته اید از پروفیلاکسی پس از مواجهه (PEP) استفاده کنید. اگر فکر می کنید از طریق رابطه جنسی، سوزن یا در محل کار در معرض تماس قرار گرفته اید، با پزشک خود تماس بگیرید یا به بخش اورژانس مراجعه کنید. مصرف PEP در اسرع وقت در ۷۲ ساعت اول می تواند خطر ابتلا به HIV را تا حد زیادی کاهش دهد. شما باید به مدت ۲۸ روز دارو مصرف کنید.
اگر HIV دارید به شریک جنسی خود بگویید. مهم است که به همه شرکای جنسی فعلی و گذشته خود بگویید که HIV مثبت هستید. آنها باید آزمایش شوند.
از یک سوزن تمیز استفاده کنید. اگر از سوزن برای تزریق داروهای غیرقانونی استفاده می کنید، مطمئن شوید که استریل است و آن را به اشتراک نگذارید.
اگر باردار هستید، فورا مراقبت های پزشکی را دریافت کنید. اگر HIV مثبت هستید، ممکن است عفونت را به کودک خود منتقل کنید. اما اگر در دوران بارداری تحت درمان قرار بگیرید، می توانید خطر ابتلا به نوزاد خود را به میزان قابل توجهی کاهش دهید.
ختنه مردان را در نظر بگیرید. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد ختنه مردان می تواند به کاهش خطر ابتلا به عفونت HIV کمک کند.

چگونه ایدز و HIV را تشخیص دهیم؟

HIV از طریق آزمایش خون یا بزاق قابل تشخیص است. تست های موجود عبارتند از:
تست آنتی ژن/آنتی بادی. این آزمایش‌ها معمولاً شامل خون‌گیری از رگ است. آنتی ژن ها مواد روی خود ویروس HIV هستند و معمولاً در خون ظرف چند هفته پس از قرار گرفتن در معرض HIV قابل تشخیص هستند – یک آزمایش مثبت – در خون.
هنگامی که سیستم ایمنی بدن شما در معرض HIV قرار می گیرد، آنتی بادی ها تولید می شوند. ممکن است هفته ها تا ماه ها طول بکشد تا آنتی بادی ها قابل تشخیص شوند. آزمایش ترکیبی آنتی ژن/آنتی بادی می تواند ۲ تا ۶ هفته پس از قرار گرفتن در معرض مثبت شود.

آزمایشات آنتی بادی. این آزمایش ها به دنبال آنتی بادی های HIV در خون یا بزاق هستند. بیشتر آزمایش‌های سریع اچ‌آی‌وی، از جمله آزمایش هایی که در منزل انجام می‌شوند، آزمایش‌های آنتی‌بادی هستند. آزمایش آنتی بادی می تواند ۳ تا ۱۲ هفته پس از اینکه در معرض قرار گرفتید، مثبت شود.
آزمایشات اسید نوکلئیک (NATs). این آزمایش‌ها ویروس واقعی را در خون شما جستجو می‌کنند. این آزمایشات شامل خون گرفته شده از رگ هستند. اگر ممکن است در چند هفته گذشته در معرض HIV قرار گرفته باشید، پزشک شما ممکن است NAT را توصیه کند. NAT اولین آزمایشی است که پس از قرار گرفتن در معرض HIV مثبت می شود.
در مورد اینکه کدام آزمایش HIV برای شما مناسب است، با پزشک خود صحبت کنید. اگر هر یک از این تست‌ها منفی باشد، ممکن است هفته‌ها تا ماه‌ها بعد برای تایید نتایج به یک آزمایش پیگیری نیاز داشته باشید.

کدام آزمایشات برای مرحله بیماری و درمان مفید می باشند؟

اگر شما مبتلا به HIV تشخیص داده شده اید، مهم است که یک متخصص آموزش دیده در زمینه تشخیص و درمان HIV پیدا کنید تا به شما کمک کند:
متخصص تعیین می کند که آیا به آزمایش اضافی نیاز دارید یا خیر
تعیین می کند که کدام درمان ضد رتروویروسی HIV (ART) برای شما بهترین است
پیشرفت شما را زیر نظر داشته و برای مدیریت سلامت شما، با شما همکاری می کند
اگر شما مبتلا به HIV تشخیص داده شده اید، چندین آزمایش می‌تواند به پزشک شما کمک کند تا مرحله بیماری و بهترین درمان را تعیین کند، از جمله:
تعداد سلول های CD4 T. سلول های CD4 T، گلبول های سفید خونی هستند که به طور خاص توسط HIV مورد هدف قرار گرفته و از بین می روند. حتی اگر هیچ علامتی نداشته باشید، زمانی که تعداد سلول های CD4 T شما به زیر ۲۰۰ برسد، عفونت HIV به ایدز تبدیل می شود.
بار ویروسی (HIV RNA). این آزمایش میزان ویروس را در خون شما اندازه گیری می کند. پس از شروع درمان HIV، هدف این است که یک بار ویروسی غیرقابل شناسایی داشته باشید. این به طور قابل توجهی شانس ابتلا به عفونت و سایر عوارض مرتبط با HIV را کاهش می دهد.
مقاومت دارویی . برخی از سویه های HIV به داروها مقاوم هستند. این آزمایش به پزشک شما کمک می‌کند تا تشخیص دهد که آیا فرم خاص ویروس شما مقاومت دارد یا خیر و تصمیم‌های درمانی را راهنمایی می‌کند.
همچنین پزشک شما، برای بررسی سایر عفونت ها یا عوارض های ناشی از ایدز، آزمایش های آزمایشگاهی دیگری تجویز می کند. این عوارض ها شامل :
بیماری سل
هپاتیت B یا عفونت ویروس هپاتیت C
بیماری های مقاربتی
آسیب کبد یا کلیه
عفونت مجاری ادراری
سرطان دهانه رحم و مقعد
سیتومگالوویروس
توکسوپلاسموز

آیا برای درمان ایدز و HIV دارویی وجود دارد؟

در حال حاضر، هیچ درمانی برای HIV/AIDS وجود ندارد. هنگامی که شما به عفونت مبتلا می شوید، بدن شما نمی تواند از شر آن خلاص شود. با این حال، داروهای زیادی وجود دارند که می توانند HIV را کنترل کرده و از عوارض آن جلوگیری کنند. این داروها درمان ضد رتروویروسی (ART) نامیده می شوند. هر فردی که مبتلا به HIV تشخیص داده می شود، بدون توجه به مرحله عفونت یا عوارض، باید ART شروع شود.
ART معمولاً ترکیبی از دو یا چند دارو از چندین کلاس دارویی مختلف است. این روش بهترین شانس را برای کاهش میزان HIV در خون دارد. گزینه های ART زیادی وجود دارد که چندین داروی HIV را در یک قرص ترکیب می کند که یک بار در روز مصرف می شود.
طبقات داروهای ضد HIV عبارتند از:
مهارکننده های غیر نوکلئوزیدی ترانس کریپتاز معکوس (NNRTIs)، پروتئین مورد نیاز HIV را برای ساختن کپی از خود خاموش می کنند.
به عنوان مثال می توان به efavirenz (Sustiva)، ریلپیویرین (Edurant) و دوراویرین (Pifeltro) اشاره کرد.

مهارکننده‌های نوکلئوزیدی یا نوکلئوتیدی رونویسی معکوس (NRTIs)، نسخه‌های معیوب بلوک‌های ساختمانی هستند که HIV برای کپی کردن از خود به آن نیاز دارد.
به عنوان مثال می توان به آباکاویر (زیاژن)، تنوفوویر دیزوپروکسیل فومارات (Viread)، امتریسیتابین (Emtriva)، لامیوودین (Epivir) و زیدوودین (Retrovir) اشاره کرد.
داروهای ترکیبی دیگری نیز در دسترس هستند، مانند امتریسیتابین/تنوفوویر دیزوپروکسیل فومارات (Truvada) و امتریسیتابین/تنوفوویر آلافنامید فومارات (Descovy).
مهارکننده های پروتئاز (PIs)، پروتئاز HIV را غیرفعال می کنند، پروتئین دیگری که HIV برای ساختن کپی از خود به آن نیاز دارد.
به عنوان مثال می توان به آتازاناویر (Reyataz)، داروناویر (Prezista) و لوپیناویر/ریتوناویر (Kaletra) اشاره کرد.
مهارکننده های اینتگراز، با غیرفعال کردن پروتئینی به نام اینتگراز کار می کنند که HIV از آن برای وارد کردن مواد ژنتیکی خود به سلول های CD4 T استفاده می کند.
به عنوان مثال می توان به بیکتگراویر سدیم/امتریسیتابین/تنوفوویر آلافنامید فومارات (Biktarvy)، رالتگراویر (Isentress)، دولوتگراویر (Tivicay) و کابوتگراویر (Vocabria) اشاره کرد.
مهارکننده های ورود یا همجوشی، ورود HIV به سلول های CD4 T را مسدود می کنند.
به عنوان مثال می توان به انفوویرتاید (Fuzeon) و maraviroc (Selzentry) اشاره کرد.
به همه افراد مبتلا به عفونت HIV، صرف نظر از تعداد یا علائم سلول های CD4 T، باید داروهای ضد ویروسی ارائه شود.
باقی ماندن در ART موثر با بار ویروسی غیرقابل تشخیص HIV در خون بهترین راه برای شما برای سالم ماندن است.
برای اینکه ART موثر باشد، مهم است که داروها را طبق تجویز، بدون از دست دادن یا نادیده گرفتن دوز مصرف کنید. ماندن در ART با بار ویروسی غیرقابل شناسایی کمک می کند:
سیستم ایمنی خود را قوی نگه دارید
احتمال ابتلا به عفونت را کاهش دهید
احتمال ابتلا به HIV مقاوم به درمان را کاهش دهید
احتمال انتقال HIV به افراد دیگر را کاهش دهید
ادامه درمان HIV می تواند چالش برانگیز باشد. مهم است که با پزشک خود در مورد عوارض جانبی احتمالی، مشکل در مصرف داروها و هر گونه مسائل مربوط به سلامت روان یا مصرف مواد که ممکن است ادامه ART را برای شما دشوار کند، صحبت کنید.
داشتن قرار ملاقات های منظم با پزشک برای نظارت بر سلامت و پاسخ به درمان نیز مهم است. اگر با درمان HIV مشکل دارید، فوراً به پزشک خود اطلاع دهید تا بتوانید برای یافتن راه‌هایی برای رفع این چالش‌ها با یکدیگر همکاری کنید.

عوارض جانبی درمان ایدز چیست؟

عوارض جانبی درمان می تواند شامل موارد زیر باشد:
حالت تهوع، استفراغ یا اسهال
بیماری قلبی
آسیب کلیه و کبد
ضعیف شدن استخوان ها یا از دست دادن استخوان
سطوح غیر طبیعی کلسترول
قند خون بالاتر
مشکلات شناختی و عاطفی و همچنین مشکلات خواب

کدام درمان ایدزبا افزایش سن مطابقت دارد؟

در صورت ابتلا به اچ آی وی ممکن است کنترل برخی از مسائل بهداشتی که بخشی طبیعی از پیری هستند دشوارتر باشد. به عنوان مثال، برخی از داروهایی که برای بیماری های قلبی، استخوانی یا متابولیک مرتبط با سن رایج هستند، ممکن است با داروهای ضد HIV تداخل نداشته باشند. مهم است که با پزشک خود در مورد سایر بیماری های خود و داروهایی که مصرف می کنید صحبت کنید.
اگر داروها را توسط یک پزشک دیگر شروع کرده اید، مهم است که پزشک را در مورد درمان HIV خود مطلع کنید. این به پزشک اجازه می دهد تا مطمئن شود که هیچ تداخلی بین داروها وجود ندارد.

درمان های خانگی مناسب برای مبتلایان ایدز و HIV چیست؟

در کنار دریافت درمان پزشکی، ضروری است که در مراقبت از خود نقشی فعال داشته باشید. توصیه های زیر ممکن است به شما کمک کند تا مدت بیشتری سالم بمانید:
غذاهای سالم بخورید. مطمئن شوید که تغذیه کافی دریافت می کنید. میوه ها و سبزیجات تازه، غلات کامل و پروتئین بدون چربی به شما کمک می کند تا قوی بمانید، انرژی بیشتری به شما می دهد و از سیستم ایمنی بدن شما حمایت می کند.
از گوشت خام، تخم مرغ و غیره خودداری کنید. بیماری های ناشی از غذا می تواند به ویژه در افرادی که به HIV آلوده هستند شدید باشد. گوشت را بپزید تا خوب پخته شود. از محصولات لبنی غیر پاستوریزه، تخم مرغ خام و غذاهای دریایی خام مانند صدف، سوشی یا ساشیمی خودداری کنید.
واکسن های مناسب را دریافت کنید. اینها ممکن است از عفونت های معمولی مانند ذات الریه و آنفولانزا جلوگیری کنند. پزشک شما ممکن است واکسن‌های دیگری را نیز توصیه کند، از جمله برای HPV، هپاتیت A و هپاتیت B. واکسن‌های غیرفعال به طور کلی بی‌خطر هستند، اما بیشتر واکسن‌های حاوی ویروس‌های زنده به دلیل ضعف سیستم ایمنی شما، ایمن نیستند.
مراقب حیوانات همراه باشید. برخی از حیوانات ممکن است حامل انگل هایی باشند که می تواند باعث عفونت در افراد HIV مثبت شود. مدفوع گربه می تواند باعث توکسوپلاسموز شود، خزندگان می توانند حامل سالمونلا باشند و پرندگان می توانند ناقل کریپتوکوک یا هیستوپلاسموز باشند. پس از دست زدن به حیوانات خانگی یا خالی کردن جعبه زباله، دست ها را کاملا بشویید.

آیا مکمل های غذایی برای درمان ایدز مناسب هستند؟

افرادی که به HIV آلوده هستند گاهی اوقات مکمل های غذایی را امتحان می کنند که ادعا می کنند سیستم ایمنی را تقویت می کنند یا با عوارض جانبی داروهای ضد HIV مقابله می کنند. با این حال، هیچ شواهد علمی مبنی بر اینکه هر مکمل غذایی ایمنی را بهبود می بخشد وجود ندارد و بسیاری از آنها ممکن است با داروهای دیگری که مصرف می کنید تداخل داشته باشند. همیشه قبل از مصرف مکمل ها یا درمان های جایگزین با پزشک خود مشورت کنید تا مطمئن شوید که هیچ تداخل دارویی وجود ندارد.
شواهد کمی در مورد اثربخشی و مزایای مکمل ها برای HIV وجود دارد. چند نمونه با تحقیقات محدود عبارتند از:
استیل ال کارنیتین. محققان از استیل ال کارنیتین برای درمان درد عصبی، بی حسی یا ضعف (نوروپاتی) در افراد مبتلا به دیابت استفاده کرده اند. همچنین در صورت کمبود این ماده، ممکن است نوروپاتی مرتبط با HIV را کاهش دهد.
پروتئین آب پنیر و اسیدهای آمینه خاص. شواهد اولیه نشان می دهد که پروتئین آب پنیر، یک محصول جانبی پنیر، می تواند به افزایش وزن برخی افراد مبتلا به HIV کمک کند. اسیدهای آمینه ال-گلوتامین، ال-آرژنین و هیدروکسی متیل بوتیرات (HMB) نیز ممکن است به افزایش وزن کمک کنند.
پروبیوتیک ها .شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد پروبیوتیک ساکارومایسس بولاردی ممکن است به اسهال مرتبط با HIV کمک کند، اما فقط طبق دستور پزشک از آن استفاده کنید. آغوز گاوی نیز برای درمان اسهال در حال مطالعه است. اما تحقیقات بیشتری لازم است.
ویتامین ها و مواد معدنی. ویتامین های A، D، E، C و B – و همچنین مواد معدنی روی، آهن و سلنیوم – در صورت داشتن سطوح پایین ممکن است مفید باشند. ابتدا با پزشک خود صحبت کنید، زیرا مصرف بیش از حد برخی ویتامین ها و مواد معدنی می تواند مضر باشد.

کدام مکمل ها ممکن است برای مبتلایان به ایدز خطرناک باشند؟

مخمر سنت جان. یک داروی رایج افسردگی، مخمر سنت جان می تواند اثربخشی چندین نوع داروی ضد HIV را تا بیش از نصف کاهش دهد.
مکمل های سیر. اگرچه سیر به خودی خود ممکن است به تقویت سیستم ایمنی بدن کمک کند، مکمل های سیر ممکن است با برخی از داروهای ضد HIV تداخل داشته باشند و توانایی آنها را کاهش دهند. خوردن گهگاه سیر در غذا بی خطر به نظر می رسد.
عصاره برنج مخمر قرمز. برخی افراد از این مکمل برای کاهش کلسترول استفاده می کنند، اما در صورت مصرف یک مهارکننده پروتئاز یا استاتین از آن اجتناب کنید.

آیا تمرینات ذهن و بدن برای مبتلایان به ایدز و HIV مناسب می باشند؟

نشان داده شده است که تمریناتی مانند یوگا، مدیتیشن و ماساژ باعث کاهش استرس و همچنین آرامش و بهبود کیفیت زندگی می شود. در حالی که آنها به مطالعه بیشتری نیاز دارند، این روش ها ممکن است مفید باشد اگر شما با HIV/AIDS زندگی می کنید.

آیا واکسنی برای ایدز و HIV وجود دارد؟

در حال حاضر هیچ واکسنی برای پیشگیری یا درمان HIV وجود ندارد. تحقیقات و آزمایش بر روی واکسن های آزمایشی در حال انجام است، اما هیچ کدام به تایید برای استفاده عمومی نزدیک نشده اند.
HIV یک ویروس پیچیده است. به سرعت جهش می یابد (تغییر می کند) و اغلب قادر به دفع پاسخ های سیستم ایمنی است. فقط تعداد کمی از افراد مبتلا به HIV آنتی بادی های خنثی کننده گسترده ای تولید می کنند، نوعی آنتی بادی که می تواند به طیف وسیعی از سویه های HIV پاسخ دهد.
اولین مطالعه اثربخشی واکسن HIV در آفریقای جنوبی در سال ۲۰۱۶ انجام شد. این واکسن آزمایشی نسخه به روز شده واکسن مورد استفاده در آزمایشی در سال ۲۰۰۹ است که در تایلند انجام شد.
یک پیگیری ۳٫۵ ساله پس از واکسیناسیون نشان داد که واکسن ۳۱٫۲ درصد در جلوگیری از انتقال HIV موثر است.
این مطالعه شامل ۵۴۰۰ مرد و زن از آفریقای جنوبی است. در سال ۲۰۱۶ در آفریقای جنوبی، حدود ۲۷۰۰۰۰ نفر به HIV مبتلا شدند. نتایج این مطالعه در سال ۲۰۲۱ پیش بینی می شود.
دیگر آزمایش‌های بالینی واکسن چند ملیتی در مراحل آخر نیز در حال انجام است. همچنین تحقیقات دیگر در مورد واکسن HIV نیز ادامه دارد.

آمار ایدز و HIV

در سال ۲۰۱۹، حدود ۳۸ میلیون نفر در سراسر جهان مبتلا به HIV بودند. از این تعداد، ۱٫۸ میلیون کودک زیر ۱۵ سال بودند. در پایان سال ۲۰۱۹، ۲۵٫۴ میلیون نفر مبتلا به HIV از درمان ضد رتروویروسی استفاده می کردند.
از زمان شروع همه گیری، ۷۵٫۷ میلیون نفر به HIV مبتلا شده اند و عوارض مرتبط با ایدز جان ۳۲٫۷ میلیون نفر را گرفته است.
در سال ۲۰۱۹، ۶۹۰۰۰۰ نفر بر اثر بیماری های مرتبط با ایدز جان خود را از دست دادند. این کاهش نسبت به ۱٫۹ میلیون در سال ۲۰۰۵ است.
شرق و جنوب آفریقا بیشترین آسیب را می بینند. در سال ۲۰۱۹، ۲۰٫۷ میلیون نفر در این مناطق با HIV زندگی می کردند و ۷۳۰۰۰۰ نفر دیگر به این ویروس مبتلا شدند. این منطقه بیش از نیمی از افراد مبتلا به HIV در سراسر جهان را دارد.
در دهه ۱۹۹۰، یک فرد ۲۰ ساله مبتلا به HIV دارای امید به زندگی ۱۹ سال بود. تا سال ۲۰۱۱، به ۵۳ سال بهبود یافت. امروزه، اگر درمان ضدرتروویروسی بلافاصله پس از ابتلا به HIV شروع شود، امید به زندگی تقریباً طبیعی است.
از آنجایی که دسترسی به درمان ضد رتروویروسی در سراسر جهان در حال بهبود است، امیدواریم این آمار همچنان تغییر کند.