مولتیپل اسکلروزیس (MS) یک بیماری بالقوه ناتوان کننده مغز و نخاع (سیستم عصبی مرکزی) است.
در بیماری ام اس، سیستم ایمنی به غلاف محافظ (میلین) که رشته های عصبی را می پوشاند حمله می کند و باعث ایجاد مشکلات ارتباطی بین مغز و بقیه بدن می شود. در نهایت، این بیماری می تواند باعث آسیب دائمی یا زوال رشته های عصبی شود.
علائم و نشانه های ام اس بین بیماران بسیار متفاوت است و به محل و شدت آسیب فیبر عصبی در سیستم عصبی مرکزی بستگی دارد. برخی از افراد مبتلا به ام اس شدید ممکن است توانایی راه رفتن مستقل یا سرپایی را از دست بدهند. سایر افراد بسته به نوع ام اس که دارند ممکن است دوره های طولانی بهبودی را بدون هیچ علامت جدیدی تجربه کنند.
هیچ درمانی برای مولتیپل اسکلروزیس وجود ندارد. با این حال، درمان هایی برای کمک به تسریع بهبودی پس از حملات، اصلاح
دوره بیماری و مدیریت علائم وجود دارد. در ادامه این مقاله به علائم،علل، آزمایش های تخصصی تشخیص ام اس و همچنین روش درمان حملات ام اس می پردازیم.

علائم بیماری ام اس چیست؟

علائم و نشانه‌های مولتیپل اسکلروزیس ممکن است از فردی به فرد دیگر و در طول دوره بیماری بسته به محل رشته‌های عصبی آسیب‌دیده بسیار متفاوت باشد.
علائم رایج عبارتند از:
بی حسی یا ضعف در یک یا چند اندام که به طور معمول در یک سمت بدن شما در یک زمان رخ می دهد
مور مور شدن
احساس شوک الکتریکی که با حرکات خاص گردن، به ویژه خم شدن گردن به جلو (نشانه Lhermitte) رخ می دهد.
عدم هماهنگی
راه رفتن ناپایدار یا ناتوانی در راه رفتن
از دست دادن جزئی یا کامل بینایی، معمولاً در یک چشم در یک زمان، اغلب با درد در حین حرکت چشم
دوبینی طولانی مدت
تاری دید
سرگیجه
مشکلات در عملکرد جنسی، روده و مثانه
خستگی
لکنت زبان
مشکلات شناختی
اختلالات خلقی

دوره بیماری ام اس

اکثر افراد مبتلا به ام اس یک دوره بیماری عود کننده-فرودکننده دارند. آنها دوره هایی از علائم جدید یا عود را تجربه می کنند که در طی روزها یا هفته ها ایجاد می شود و معمولاً به طور جزئی یا کامل بهبود می یابد. این عودها با دوره‌های آرام بهبودی بیماری همراه می‌شوند که می‌تواند ماه‌ها یا حتی سال‌ها طول بکشد.
افزایش جزئی دمای بدن می تواند به طور موقت علائم و نشانه های ام اس را بدتر کند. اینها عود واقعی بیماری در نظر گرفته نمی شوند، بلکه عود کاذب محسوب می شوند.
حداقل ۲۰ تا ۴۰ درصد از مبتلایان به ام اس عود کننده و فروکش کننده در نهایت طی ۱۰ تا ۲۰ سال پس از شروع بیماری، به پیشرفت ثابت علائم، با یا بدون دوره بهبودی مبتلا می شوند. این به عنوان MS پیشرونده ثانویه شناخته می شود.
بدتر شدن علائم معمولاً شامل مشکلات حرکتی و راه رفتن است. میزان پیشرفت بیماری در افراد مبتلا به ام اس پیشرونده ثانویه بسیار متفاوت است.
برخی از افراد مبتلا به ام اس شروع تدریجی و پیشرفت مداوم علائم و نشانه ها را بدون هیچ گونه عود تجربه می کنند که به عنوان ام اس پیشرونده اولیه شناخته می شود.

علل بیماری ام اس چیست؟

علت مولتیپل اسکلروزیس ناشناخته است. این یک بیماری با واسطه ایمنی در نظر گرفته می شود که در آن سیستم ایمنی بدن به بافت های خود حمله می کند. در مورد ام اس، این اختلال در عملکرد سیستم ایمنی، ماده چربی را که فیبرهای عصبی مغز و نخاع (میلین) را می پوشاند و از آن محافظت می کند، از بین می برد.
میلین را می توان با پوشش عایق روی سیم های برق مقایسه کرد. هنگامی که میلین محافظ آسیب می بیند و فیبر عصبی در معرض دید قرار می گیرد، ممکن است پیام هایی که در امتداد آن رشته عصبی حرکت می کنند کند یا مسدود شوند.
مشخص نیست که چرا ام اس در برخی افراد ایجاد می شود و در برخی دیگر نه. به نظر می رسد ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی مسئول این امر باشد.

عوامل خطر بیماری ام اس

این عوامل ممکن است خطر ابتلا به مولتیپل اسکلروزیس را افزایش دهند:
سن. ام اس ممکن است در هر سنی رخ دهد، اما شروع آن معمولا در حدود ۲۰ و ۴۰ سالگی رخ می دهد. با این حال، افراد جوان و مسن می توانند تحت تأثیر قرار گیرند.
ارتباط جنسی. زنان بیش از ۲ تا ۳ برابر بیشتر از مردان در معرض ابتلا به ام اس عود کننده و فروکش کننده هستند.
سابقه خانوادگی. اگر یکی از والدین یا خواهر و برادر شما مبتلا به ام اس بوده باشد، شما در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به این بیماری هستید.
عفونت های خاص. ویروس های مختلفی با ام اس مرتبط شده اند، از جمله اپشتین بار، ویروسی که باعث مونونوکلئوز عفونی می شود.
اقلیم. ام اس در کشورهای دارای آب و هوای معتدل، از جمله کانادا، شمال ایالات متحده، نیوزیلند، جنوب شرقی استرالیا و اروپا بسیار شایع تر است. ماه تولد شما نیز ممکن است بر شانس ابتلا به مولتیپل اسکلروزیس تأثیر بگذارد، زیرا به نظر می رسد قرار گرفتن در معرض نور خورشید در زمانی که مادر باردار است، پیشرفت بعدی ام اس را در این کودکان کاهش می دهد.
ویتامین D. داشتن سطوح پایین ویتامین D و قرار گرفتن کم در معرض نور خورشید با خطر بیشتر ابتلا به ام اس مرتبط است.
ژن. ژنی در کروموزوم ۶p21 با مولتیپل اسکلروزیس مرتبط است.
چاقی. ارتباطی با چاقی و مولتیپل اسکلروزیس در زنان پیدا شده است. این امر به ویژه در مورد چاقی زنان در دوران کودکی و نوجوانی صادق است.
برخی بیماری های خود ایمنی. در صورت داشتن سایر اختلالات خودایمنی مانند بیماری تیروئید، کم خونی خطرناک، پسوریازیس، دیابت نوع ۱ یا بیماری التهابی روده، خطر ابتلا به ام اس کمی بیشتر است.
سیگار کشیدن. سیگاری‌هایی که علائم اولیه‌ای را تجربه می‌کنند که ممکن است نشانه ام‌اس باشد، احتمال بیشتری نسبت به غیرسیگاری‌ها برای ابتلا به یک رویداد دوم دارند که ام‌اس عودکننده و فروکش‌کننده را تأیید می‌کند.

عوارض بیماری ام اس چیست؟

افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس نیز ممکن است دچار موارد زیر شوند:
سفتی یا اسپاسم عضلانی
ضعف یا فلج شدید، به طور معمول در پاها
مشکلات مثانه، روده یا عملکرد جنسی
مشکلات شناختی، مانند فراموشی یا مشکلات کلمه یابی
مشکلات خلقی، مانند افسردگی، اضطراب یا نوسانات خلقی
تشنج، اگرچه بسیار نادر است

چگونه بیماری ام اس را تشخیص دهیم؟

آزمایش خاصی برای ام اس وجود ندارد. در عوض، تشخیص مولتیپل اسکلروزیس اغلب به رد سایر شرایطی که ممکن است علائم و نشانه‌های مشابهی را ایجاد کنند، متکی است که به عنوان تشخیص افتراقی شناخته می‌شود.
پزشک شما احتمالاً با یک تاریخچه پزشکی و معاینه کامل شروع می کند.
سپس پزشک ممکن است توصیه کند:
آزمایش خون، برای کمک به رد سایر بیماری های با علائمی مانند ام اس. آزمایش‌هایی برای بررسی نشانگرهای زیستی خاص مرتبط با ام‌اس در حال حاضر در دست توسعه هستند و ممکن است به تشخیص این بیماری نیز کمک کنند.
تپ ستون فقرات (پنکسیون کمری)، که در آن نمونه کوچکی از مایع مغزی نخاعی برای تجزیه و تحلیل آزمایشگاهی از کانال نخاعی شما خارج می شود. این نمونه می تواند ناهنجاری هایی را در آنتی بادی های مرتبط با ام اس نشان دهد. ضربه زدن به ستون فقرات همچنین می تواند به رد عفونت ها و سایر شرایط با علائمی مانند ام اس کمک کند.
آزمایش آنتی بادی جدید (برای زنجیره‌های سبک بدون کاپا) ممکن است سریع‌تر و ارزان‌تر از آزمایش‌های قبلی مایع نخاعی برای مولتیپل اسکلروزیس باشد.
ام آر آی، که می تواند نواحی ام اس (ضایعات) را در مغز، گردن رحم و نخاع قفسه سینه نشان دهد. ممکن است برای برجسته کردن ضایعاتی که نشان می دهد بیماری شما در مرحله فعال است، یک ماده حاجب تزریق داخل وریدی دریافت کنید.
آزمایش‌های پتانسیل برانگیخته‌ای که سیگنال‌های الکتریکی تولید شده توسط سیستم عصبی شما در پاسخ به محرک‌ها را ضبط می‌کنند، ممکن است انجام شوند. یک آزمایش پتانسیل برانگیخته ممکن است از محرک های بصری یا محرک های الکتریکی استفاده کند. در این آزمایش‌ها، شما یک الگوی دیداری متحرک را تماشا می‌کنید، زیرا تکانه‌های الکتریکی کوتاهی به اعصاب پاها یا بازوهای شما اعمال می‌شود. الکترودها سرعت حرکت اطلاعات در مسیرهای عصبی شما را اندازه گیری می کنند.
در اکثر افراد مبتلا به ام اس عود کننده-روکش کننده، تشخیص ساده و بر اساس الگویی از علائم منطبق با بیماری است و با اسکن های تصویربرداری مغزی مانند MRI تایید می شود.
تشخیص ام اس در افرادی که علائم غیر معمول یا بیماری پیشرونده دارند، می تواند دشوارتر باشد. در این موارد، آزمایشات بیشتر با تجزیه و تحلیل مایع نخاعی، پتانسیل های برانگیخته و تصویربرداری اضافی ممکن است مورد نیاز باشد.

درمان بیماری ام اس چیست؟

هیچ درمانی برای مولتیپل اسکلروزیس وجود ندارد. درمان معمولاً بر تسریع بهبودی پس از حملات، کاهش عودهای رادیوگرافی و بالینی جدید، کند کردن پیشرفت بیماری و مدیریت علائم ام اس متمرکز است. برخی از افراد چنان علائم خفیفی دارند که نیازی به درمان ندارند.

چگونه حملات ام اس را درمان کنیم؟

کورتیکواستروئیدها مانند پردنیزون خوراکی و متیل پردنیزولون وریدی برای کاهش التهاب عصبی تجویز می شوند. عوارض جانبی ممکن است شامل بی خوابی، افزایش فشار خون، افزایش سطح گلوکز خون، نوسانات خلقی و احتباس مایعات باشد.
تبادل پلاسما (پلاسمافرزیس). قسمت مایع بخشی از خون شما (پلاسما) برداشته شده و از سلول های خونی شما جدا می شود. سپس سلول های خونی با یک محلول پروتئینی (آلبومین) مخلوط می شوند و به بدن شما بازگردانده می شوند. اگر علائم شما جدید، شدید و به استروئیدها پاسخ نداده باشد، ممکن است از تعویض پلاسما استفاده شود.

درمان هایی برای اصلاح پیشرفت بیماری ام اس

چندین درمان اصلاح کننده بیماری (DMTs) برای ام اس عودکننده- فروکش کننده وجود دارد. برخی از این DMT ها می توانند برای ام اس پیشرونده ثانویه مفید باشند و یکی برای ام اس پیشرونده اولیه در دسترس است.
بیشتر پاسخ ایمنی مرتبط با ام اس در مراحل اولیه بیماری رخ می دهد. درمان تهاجمی با این داروها در اسرع وقت می تواند میزان عود را کاهش دهد، شکل گیری ضایعات جدید را کاهش دهد و به طور بالقوه خطر آتروفی مغز و تجمع ناتوانی را کاهش دهد.
بسیاری از درمان‌های اصلاح‌کننده بیماری که برای درمان ام‌اس استفاده می‌شوند، خطرات سلامتی قابل‌توجهی دارند. انتخاب درمان مناسب برای شما بستگی به در نظر گرفتن دقیق عوامل زیادی دارد، از جمله طول مدت و شدت بیماری، اثربخشی درمان های قبلی ام اس، سایر مسائل بهداشتی، هزینه و وضعیت فرزندآوری.

گزینه های درمانی برای ام اس عود کننده و بهبود دهنده شامل داروهای خوراکی و تزریقی است.
درمان های تزریقی عبارتند از:
داروهای اینترفرون بتا. این داروها قبلاً جزو بیشترین داروهایی بودند که برای درمان ام اس تجویز می شدند. آنها با تداخل با بیماری هایی که به بدن حمله می کنند و ممکن است التهاب را کاهش دهند و رشد عصبی را افزایش دهند، کار می کنند. آنها زیر پوست یا داخل ماهیچه تزریق می شوند و می توانند دفعات و شدت عود را کاهش دهند.
عوارض جانبی اینترفرون ها ممکن است شامل علائم شبه آنفولانزا و واکنش های محل تزریق باشد. برای نظارت بر آنزیم های کبدی خود به آزمایش خون نیاز دارید زیرا آسیب کبدی یکی از عوارض جانبی احتمالی استفاده از اینترفرون است. افرادی که اینترفرون مصرف می کنند ممکن است آنتی بادی های خنثی کننده ای تولید کنند که می تواند اثربخشی دارو را کاهش دهد.
گلاتیرامر استات (کوپاکسون، گلاتوپا). این دارو ممکن است به جلوگیری از حمله سیستم ایمنی بدن شما به میلین کمک کند و باید زیر پوست تزریق شود. عوارض جانبی ممکن است شامل تحریک پوست در محل تزریق باشد.
آنتی بادی های مونوکلونال Ofatumumab (Kesimpta، Arzerra) سلول هایی را که به سیستم عصبی آسیب می رسانند، هدف قرار می دهد. این سلول ها سلول های B نامیده می شوند. اوفاتوموماب با تزریق زیر پوستی تجویز می شود و می تواند ضایعات مغزی اسکلروز متعدد و تشدید علائم را کاهش دهد. عوارض جانبی احتمالی عفونت، واکنش موضعی به تزریق و سردرد است.
درمان های خوراکی عبارتند از:
تری فلونوماید (Aubagio). این داروی خوراکی یک بار در روز می تواند میزان عود را کاهش دهد. تری فلونوماید می تواند باعث آسیب کبدی، ریزش مو و سایر عوارض جانبی شود. مصرف این دارو در مردان و زنان با نقص مادرزادی همراه است. بنابراین، هنگام مصرف این دارو و تا دو سال پس از آن، از پیشگیری از بارداری استفاده کنید. زوج هایی که مایل به باردار شدن هستند باید با پزشک خود در مورد راه های دفع سریع دارو از بدن صحبت کنند. این دارو به نظارت منظم آزمایش خون نیاز دارد.
دی متیل فومارات (Tecfidera). این داروی خوراکی دو بار در روز می تواند عود را کاهش دهد. عوارض جانبی ممکن است شامل گرگرفتگی، اسهال، حالت تهوع و کاهش تعداد گلبول های سفید خون باشد. این دارو به نظارت منظم آزمایش خون نیاز دارد.
دیروکسیمل فومارات (Vumerity). این کپسول دو بار در روز شبیه دی متیل فومارات است اما معمولاً عوارض جانبی کمتری ایجاد می کند. برای درمان اشکال عودکننده ام اس تایید شده است.
مونومتیل فومارات (بافیرتام) توسط FDA به عنوان یک داروی با روش تاخیری که اثر آهسته و ثابتی دارد تایید شده است. به دلیل زمان انتشار آن، امید است که عوارض جانبی کاهش یابد. عوارض جانبی احتمالی عبارتند از گرگرفتگی، آسیب کبدی، درد شکم و عفونت.
فینگولیمود (گیلنیا). این داروی خوراکی یک بار در روز میزان عود را کاهش می دهد.
شما باید ضربان قلب و فشار خون خود را به مدت شش ساعت پس از اولین دوز کنترل کنید زیرا ممکن است ضربان قلب شما کند شود. سایر عوارض جانبی عبارتند از عفونت های نادر جدی، سردرد، فشار خون بالا و تاری دید.
Siponimod (Mayzent). تحقیقات نشان می دهد که این داروی خوراکی یک بار در روز می تواند میزان عود را کاهش دهد و به کند کردن پیشرفت ام اس کمک کند. همچنین برای ام اس پیشرونده ثانویه تایید شده است. عوارض جانبی احتمالی شامل عفونت های ویروسی، مشکلات کبدی و تعداد کم گلبول های سفید خون است. سایر عوارض جانبی احتمالی شامل تغییر در ضربان قلب، سردرد و مشکلات بینایی است.
سیپونیمود برای جنین در حال رشد مضر است، بنابراین زنانی که ممکن است باردار شوند باید هنگام مصرف این دارو و تا ۱۰ روز پس از قطع دارو از روش های پیشگیری از بارداری استفاده کنند. برخی ممکن است نیاز به کنترل ضربان قلب و فشار خون به مدت شش ساعت پس از اولین دوز داشته باشند. این دارو نیاز به نظارت بر آزمایش خون به طور منظم دارد.
این دارو به نظارت منظم آزمایش خون نیاز دارد.
اوزانیمود (زپوزیا). این داروی خوراکی میزان عود مولتیپل اسکلروزیس را کاهش می دهد و یک بار در روز تجویز می شود. عوارض جانبی احتمالی افزایش فشار خون، عفونت و التهاب کبد است.
Ponesimod (پانوری). این داروی خوراکی یک بار در روز با برنامه دوز افزایش تدریجی مصرف می شود. این دارو نسبت به سایر داروهایی که برای درمان ام اس استفاده می شوند، میزان عود پایینی دارد و ضایعات مغزی کمتری را نشان داده است. عوارض جانبی احتمالی عفونت های دستگاه تنفسی، فشار خون بالا، تحریک کبد و مشکلات الکتریکی در قلب است که بر ضربان و ریتم قلب تأثیر می گذارد.
کلادریبین (Mavenclad). این دارو به طور کلی به عنوان خط دوم درمان برای مبتلایان به ام اس عود کننده-روکش کننده تجویز می شود. همچنین برای ام اس پیشرونده ثانویه تایید شده است. این دارو در دو دوره درمانی، در یک دوره دو هفته ای و در طول دو سال تجویز می شود. عوارض جانبی شامل عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی، سردرد، تومورها، عفونت های جدی و کاهش سطح گلبول های سفید خون است. افرادی که عفونت های مزمن فعال یا سرطان دارند نباید از این دارو استفاده کنند و همچنین زنان باردار یا شیرده نباید این دارو را مصرف کنند. مردان و زنان باید هنگام مصرف این دارو و تا شش ماه بعد از پیشگیری از بارداری استفاده کنند. ممکن است هنگام مصرف کلادریبین نیاز به نظارت با آزمایش خون داشته باشید.
درمان های انفوزیون شامل:
ناتالیزوماب (تیسابری). این یک آنتی بادی مونوکلونال است که نشان داده شده است نرخ عود را کاهش می دهد و خطر ناتوانی را کاهش می دهد.
این دارو برای جلوگیری از حرکت سلول های ایمنی بالقوه آسیب رسان از جریان خون شما به مغز و نخاع طراحی شده است. ممکن است برای برخی از افراد مبتلا به ام اس شدید، به عنوان خط اول درمان یا در برخی دیگر به عنوان خط دوم درمان در نظر گرفته شود.
این دارو خطر ابتلا به یک عفونت ویروسی بالقوه جدی مغز به نام لوکوآنسفالوپاتی چند کانونی پیشرونده (PML) را در افرادی که از نظر آنتی بادی های عامل ایجاد کننده ویروس PML JC مثبت هستند، افزایش می دهد. افرادی که آنتی بادی ندارند در معرض خطر بسیار کم PML هستند.
Ocrelizumab (Ocrevus). این درمان باعث کاهش میزان عود و خطر غیرفعال کردن پیشرفت در مولتیپل اسکلروزیس عودکننده-فرودکننده می‌شود. همچنین پیشرفت شکل اولیه-پیشرونده مولتیپل اسکلروزیس را کند می کند.
این داروی آنتی بادی مونوکلونال انسانی تنها DMT تایید شده توسط FDA برای درمان هر دو نوع عود کننده و پیشرونده اولیه ام اس است. کارآزمایی‌های بالینی نشان داد که میزان عود در بیماری عودکننده را کاهش داده و بدتر شدن ناتوانی را در هر دو شکل بیماری کاهش می‌دهد.
Ocrelizumab از طریق انفوزیون داخل وریدی توسط یک متخصص پزشکی داده می شود. عوارض جانبی مربوط به تزریق ممکن است شامل تحریک در محل تزریق، فشار خون پایین، تب و حالت تهوع و غیره باشد. برخی از افراد، از جمله افرادی که دارای عفونت هپاتیت B هستند، ممکن است نتوانند اکرلیزوماب مصرف کنند. Ocrelizumab همچنین ممکن است خطر ابتلا به عفونت ها و برخی از انواع سرطان، به ویژه سرطان سینه را افزایش دهد.
آلمتوزوماب (Campath، Lemtrada). این درمان یک آنتی بادی مونوکلونال است که میزان عود سالانه را کاهش می دهد و مزایای MRI را نشان می دهد.
این دارو با هدف قرار دادن پروتئین روی سطح سلول های ایمنی و کاهش گلبول های سفید خون به کاهش عود بیماری ام اس کمک می کند. این اثر می تواند آسیب بالقوه عصبی ناشی از گلبول های سفید را محدود کند. اما خطر ابتلا به عفونت‌ها و اختلالات خودایمنی، از جمله خطر بالای بیماری‌های خودایمنی تیروئید و بیماری نادر کلیوی با واسطه ایمنی را نیز افزایش می‌دهد.
درمان با آلمتوزوماب شامل پنج روز متوالی تزریق دارو و سپس سه روز دیگر تزریق یک سال بعد است. واکنش های انفوزیون با آلمتوزوماب رایج است.

آلمتوزوماب معمولاً برای مبتلایان به ام اس تهاجمی یا به عنوان خط دوم درمان برای بیمارانی که از داروهای دیگری برای ام اس ناموفق هستند توصیه می شود.

پیشرفت های اخیر یا درمان های نوظهوربیماری ام اس

مهارکننده تیروزین کیناز بروتون (BTK) یک درمان نوظهور است که در مولتیپل اسکلروزیس عودکننده-فرودکننده و ام اس پیشرونده ثانویه مورد مطالعه قرار گرفته است. این عمدتا با تعدیل سلول های B، که سلول های ایمنی در سیستم عصبی مرکزی هستند، کار می کند.
پیوند سلول های بنیادی سیستم ایمنی فرد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس را از بین می برد و سپس آن را با سلول های بنیادی سالم پیوند شده جایگزین می کند. محققان هنوز در حال بررسی هستند که آیا این درمان می تواند التهاب را در افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس کاهش دهد و به “بازنشانی” سیستم ایمنی کمک کند. عوارض جانبی احتمالی تب و عفونت است.
محققان در حال یادگیری بیشتر در مورد نحوه عملکرد درمان های اصلاح کننده بیماری موجود برای کاهش عود و کاهش ضایعات مربوط به مولتیپل اسکلروزیس در مغز هستند. مطالعات بیشتر مشخص خواهد کرد که آیا درمان می تواند ناتوانی ناشی از این بیماری را به تاخیر بیندازد یا خیر.
برای ام اس پیشرونده اولیه،داروی ocrelizumab (Ocrevus) تنها است.

درمان علائم و نشانه های ام اس چیست؟

فیزیوتراپی برای ام اس
فیزیوتراپی می تواند قدرت عضلانی ایجاد کند و برخی از علائم ام اس را کاهش دهد.
یک فیزیوتراپیست یا کاردرمانگر می تواند تمرینات کششی و تقویتی را به شما آموزش دهد و به شما نشان دهد که چگونه از دستگاه ها برای سهولت در انجام کارهای روزانه استفاده کنید.
فیزیوتراپی همراه با استفاده از کمک حرکتی، در صورت لزوم، همچنین می تواند به مدیریت ضعف پا و سایر مشکلات راه رفتن که اغلب با ام اس مرتبط است، کمک کند.
شل کننده های عضلانی. ممکن است دچار سفتی یا اسپاسم عضلانی دردناک یا غیرقابل کنترل، به ویژه در پاها شوید. شل کننده های عضلانی مانند باکلوفن (Lioresal، Gablofen)، تیزانیدین (Zanaflex) و سیکلوبنزاپرین ممکن است کمک کنند. درمان Onabotulinumtoxin A گزینه دیگری در بیماران مبتلا به اسپاسم است.
داروهایی برای کاهش خستگی. آمانتادین (Gocovri، Osmolex)، مودافینیل (Provigil) و متیل فنیدات (ریتالین) برای کاهش خستگی ناشی از MS استفاده شده است. با این حال، یک مطالعه اخیر نشان نداد که آمانتادین، مودافینیل یا متیل فنیدات نسبت به دارونما در بهبود خستگی مرتبط با ام اس برتری داشته باشند و باعث بروز عوارض جانبی مکرر شوند. برخی از داروهای مورد استفاده برای درمان افسردگی، از جمله مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین، ممکن است توصیه شوند.
دارو برای افزایش سرعت راه رفتن. دافامپریدین (Ampyra) ممکن است به افزایش اندکی سرعت راه رفتن در برخی افراد کمک کند. عوارض جانبی احتمالی عفونت ادراری، سرگیجه، بی خوابی و سردرد است. افرادی که سابقه تشنج یا اختلال عملکرد کلیه دارند نباید از این دارو استفاده کنند.
سایر داروها. همچنین ممکن است برای افسردگی، درد، اختلال عملکرد جنسی، بی خوابی و مشکلات کنترل مثانه یا روده که با ام اس مرتبط هستند، داروها تجویز شود.

شیوه زندگی و درمان های خانگی برای ام اس

برای کمک به تسکین علائم و نشانه های ام اس، سعی کنید:
استراحت کافی داشته باشید. به عادات خواب خود نگاه کنید تا مطمئن شوید که بهترین خواب ممکن را دارید. برای اطمینان از خواب کافی، ممکن است لازم باشد برای اختلالات خواب مانند آپنه انسدادی خواب مورد ارزیابی قرار بگیرید – و احتمالاً تحت درمان قرار بگیرید.
ورزش. اگر ام اس خفیف تا متوسط دارید، ورزش منظم می تواند به بهبود قدرت، تون عضلانی، تعادل و هماهنگی شما کمک کند. شنا یا سایر ورزش های آبی گزینه های خوبی برای عدم تحمل گرما هستند. سایر انواع ورزش های خفیف تا متوسط که برای افراد مبتلا به ام اس توصیه می شود شامل پیاده روی، حرکات کششی، ایروبیک کم تاثیر، دوچرخه سواری ثابت، یوگا و تای چی است.
آرام شدن. علائم ام اس ممکن است با افزایش دمای بدن در برخی از افراد مبتلا به ام اس بدتر شود. اجتناب از قرار گرفتن در معرض گرما و استفاده از وسایلی مانند روسری یا جلیقه خنک کننده می تواند مفید باشد.
یک رژیم غذایی متعادل بخورید. از آنجایی که شواهد کمی برای حمایت از یک رژیم غذایی خاص وجود دارد، متخصصان یک رژیم غذایی به طور کلی سالم را توصیه می کنند. برخی تحقیقات نشان می دهد که ویتامین D ممکن است برای افراد مبتلا به ام اس فواید بالقوه داشته باشد.
تسکین استرس. استرس ممکن است علائم و نشانه های شما را تحریک یا بدتر کند. یوگا، تای چی، ماساژ، مدیتیشن یا تنفس عمیق ممکن است کمک کند.

پزشکی جایگزین برای درمان ام اس

بسیاری از افراد مبتلا به ام اس از انواع درمان های جایگزین یا مکمل یا هر دو برای کمک به مدیریت علائم خود مانند خستگی و درد عضلانی استفاده می کنند.
فعالیت‌هایی مانند ورزش، مدیتیشن، یوگا، ماساژ، رژیم غذایی سالم‌تر، طب سوزنی و تکنیک‌های تمدد اعصاب ممکن است به تقویت کلی سلامت ذهنی و جسمی در بیماران مبتلا به ام‌اس کمک کند.
طبق دستورالعمل‌های آکادمی نورولوژی آمریکا، تحقیقات قویاً نشان می‌دهد که عصاره خوراکی شاهدانه (OCE) ممکن است علائم اسپاسم عضلانی و درد را بهبود بخشد. شواهدی وجود ندارد که نشان دهد شاهدانه به هر شکل دیگری در مدیریت سایر علائم ام اس مؤثر است.
مصرف روزانه ۲۰۰۰ تا ۵۰۰۰ واحد بین المللی ویتامین D3 در افراد مبتلا به ام اس توصیه می شود.

مقابله و حمایت در مواجهه با بیماری ام اس

زندگی با هر بیماری مزمن می تواند دشوار باشد. برای مدیریت استرس ناشی از زندگی با ام اس، این پیشنهادات را در نظر بگیرید:
فعالیت های عادی روزانه را تا جایی که می توانید حفظ کنید.
با دوستان و خانواده در ارتباط باشید.
به دنبال سرگرمی هایی که از آنها لذت می برید و قادر به انجام آن هستید ادامه دهید.
برای خود یا اعضای خانواده با یک گروه پشتیبانی تماس بگیرید.
احساسات و نگرانی های خود در مورد زندگی با ام اس را با پزشک یا مشاور خود در میان بگذارید.

ویتامین ها برای ام اس: آیا مکمل ها تفاوتی ایجاد می کنند؟

بسیاری از مردم به دنبال درمان های مکمل و جایگزین برای درمان علائم مولتیپل اسکلروزیس (MS) هستند. در میان آنها، مکمل های غذایی، از جمله ویتامین های با دوز بالا، بیشتر مورد استفاده قرار می گیرند. اما آیا مصرف بیشتر از مقدار توصیه شده روزانه برخی ویتامین ها به ام اس کمک می کند؟
این سوال که آیا دوزهای بیشتر ویتامین ها مفید هستند یا خیر بحث برانگیز است. برای اینکه ویتامین‌ها مؤثرتر باشند، باید در تعادل دقیق عمل کنند. غلظت بالای یک ویتامین ممکن است باعث کمبود نسبی ویتامین دیگر شود.
ویتامین D ممکن است یک استثنا باشد. تاکنون، ویتامین D یکی از مکمل‌هایی است که به شدت برای ام‌اس مورد مطالعه قرار گرفته است. برای چندین سال، علاقه فزاینده ای به نقش سطوح پایین ویتامین D و افزایش خطر حملات یا تشدید ام اس وجود داشته است.
تحقیقات کنونی رابطه احتمالی بین این دو را نشان می‌دهد، اگرچه مطالعات دقیق‌تری برای ایجاد ارتباط قطعی مورد نیاز است.البته که لازم به ذکر است که شیوع و خطر ابتلا به ام اس در کشورهای دور از خط استوا بیشتر است.
مقدار توصیه شده رژیم غذایی (RDA) برای بزرگسالان ۶۰۰ واحد بین المللی (IU) ویتامین D در روز است. این مقدار برای افراد بالای ۷۰ سال به ۸۰۰ واحد بین‌المللی در روز افزایش می‌یابد. اما با دوزهای بالای ۴۰۰۰ واحد در روز محتاط باشید. گاهی اوقات ممکن است در افرادی که کمبود ویتامین D دارند، دوزهای بیش از ۴۰۰۰ واحد بین المللی در روز ضروری باشد، اما دوزهای زیاد نیز ممکن است خطرات بیشتری را به همراه داشته باشد. دوز نگهدارنده پیشنهادی در بیماران مبتلا به ام اس ۲۰۰۰ تا ۵۰۰۰ واحد بین المللی در روز است.
میوه ها و سبزیجات حاوی ویتامین ها و سایر مواد مغذی به نسبت مفید هستند که با هم کار می کنند تا نقش خود را در تغذیه خوب و پیشگیری از بیماری ایفا کنند. برای اکثر افراد، حتی مبتلایان به ام اس، معقول ترین اقدام، دریافت مقدار توصیه شده ویتامین ها از منابع غذایی مانند میوه ها و سبزیجات به جای مکمل های ویتامین است.
اگر مبتلا به ام اس هستید و به دنبال مکمل های ویتامین هستید، ابتدا با پزشک خود صحبت کنید تا مشخص شود که وی چه ویتامین ها و دوزهایی را توصیه می کند. تحقیقات بیشتری مورد نیاز است، اما دوزهای بالای ویتامین D برای افرادی که به طور طبیعی سطوح خونی پایینی دارند بسیار مفید به نظر می رسد. پزشک شما ممکن است آزمایش خون را برای تعیین سطح پایه ویتامین D شما توصیه کند و آزمایشات بعدی را برای تعیین زمانی که سطح شما طبیعی می شود در صورت توصیه مکمل توصیه کند.
بنابراین افرادی که اضافه وزن دارند شانس بیشتری برای ابتلا به ام اس دارند و افرادی که ام اس دارند و دارای اضافه وزن هستند، بیماری فعال تری دارند و پیشرفت سریع تری دارند. رژیم غذایی اصلی نشان داده شده که محافظت کننده عصبی است، رژیم مدیترانه ای است. این رژیم غذایی سرشار از ماهی، سبزیجات و آجیل و گوشت قرمز کم است.
بنابراین این سوال زیاد مطرح می شود زیرا بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس گاهی اوقات علائم خود را در گرما یا ورزش شدید بدتر می کنند. نکته مهمی که باید به آن توجه داشت این است که گرما باعث حمله ام اس یا عود ام اس نمی شود. و بنابراین خطرناک نیست. اگر این اتفاق بیفتد، آسیب دائمی وارد نمی‌کنید. ورزش به شدت توصیه می شود و از مغز و نخاع محافظت می کند.
دانشمندان هنوز نمی‌دانند کدام سلول‌های بنیادی در بیماری ام‌اس مفید هستند، چه مسیری باید به آن‌ها بدهند یا چه دوزی یا فرکانس آن‌ها را بدهند. بنابراین در حال حاضر، درمان با سلول های بنیادی خارج از چارچوب یک کارآزمایی بالینی توصیه نمی شود.